Gorące płacze ślepca „A gdy usłyszał, że to Jezus z Nazaretu, zaczął wołać i mówić: Jezu, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną. I wielu nakazywało mu milczeć, ale tym głośniej wołał, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną”. — Marka 10:47-48. GDZIEKOLWIEK znajduje się Jezus Chrystus, Jego obecność jest cudownie potężna. Uczniowie, gdy Chrystus był nieobecny, byli jak owce bez pasterza, zostali pokonani w kłótni, a nawet pokonani w próbach cudów; ale gdy tylko nasz Zbawiciel pojawił się wśród nich, powrócili do swej zwykłej siły. Kiedy dzielny generał nagle spieszy na ratunek swoim rozbitym żołnierzom, uderzenie jego końskich kopyt uspokaja drżenie, a dźwięk jego głosu zmienia każdego tchórza w bohatera. Niech chwalebny Wodz naszego zbawienia pokaże się pośród naszych Kościołów, a wśród naszych szeregów rozlegnie się radosny okrzyk. Nie będziesz musiał wymieniać pastorów ani pragnąć lepszej klasy chrześcijan; ci sami oficerowie i ci sami żołnierze wystarczą, aby odnieść wspaniałe zwycięstwa. Jeśli Jezus będzie obecny, ludzie będą tak odmienieni, że ledwie ich poznasz; zostaną napełnieni mocą z wysoka i dokonają wielkich czynów w jego imieniu i dzięki jego sile. Boska energia Jego obecności nie ogranicza się również do tych, którzy już są uczniami Zbawiciela; ale obcy, sąsiedzi, wędrowcy, a nawet ślepi żebracy odczuwają skutki jego bliskości. Ten niewidomy żebrak słyszy dobrą nowinę, że Jezus z Nazaretu przechodzi obok, i zaraz zaczyna się modlić. Moi bracia, nie zabraknie modlących się serc tam, gdzie jest obecny Zbawiciel. Jeśli w zborze nie ma nawróceń, to musi to być spowodowane tym, że Chrystus nie mieszka tam przez swojego Ducha. zasmuciliście go, a on odszedł; zapomnieliście o nim, a on was zostawił, abyście dowiedli swej słabości i nauczyli się w przyszłości chwalić Jego potęgę. Jeśli Pan łaskawie powróci do swego Kościoła, krzyki pokutników będą częste, a pieśni tych, którzy znaleźli pokój przez wiarę w Niego, wzniosą się do nieba w błogosławionym chórze. Oh! aby Pan Jezus pojawił się wśród Kościołów naszej epoki! Mamy wiele do opłakiwania. Niewierność zuchwale zasiada na głównych krzesłach synagogi. Rzymianizm potajemnie zjada istotę naszej narodowej religii. Latitudinarianizm działa jak ćma na doktrynie ewangelii; niekonsekwencja życia hańbi profesję praktycznej pobożności. O Panie, jak długo, jak długo! Jeśli Pan Jezus będzie łaskawie działał wśród nas przez swego Ducha, wkrótce ożywimy nasze marne kościoły; błędy będą latać, jak nietoperze i sowy udają się do swoich kryjówek, gdy wzejdzie słońce; a każdy słodki kwiat łaski chrześcijańskiej wyda swój błogosławiony zapach pod radosnym wpływem jego niebiańskich promieni. Dziękuję Bogu, że mieliśmy tu Jezusa. Często możemy powiedzieć: „Syn Dawida przechodzi”. Nadal tu jest. Wierzące serca, które rozpoznają Jego obecność i lamentują, gdy jest nieobecny, mówią nam, że często znajdują Go tutaj słodko objawiającego się im tutaj w głoszeniu Słowa, w łamaniu chleba i we wspólnocie modlitwy. On jest tutaj teraz; ale och! chcemy pełniej rozpoznać Jego obecność; chcemy zobaczyć boskie wpływy, jak strumienie z Libanu, które użyźniają cały nasz ogród. Pragniemy, aby Jezus działał skuteczniej, aby biedni grzesznicy poczuli, że Go potrzebują, i przyciąga ich do siebie. Opatrzność zawsze współdziała z łaską w zbawieniu ludu wybranego. Masz tego przykład tutaj. To opatrzność sprowadziła niewidomego tam, gdzie łaska przyniosła Jezusa Chrystusa. Pan mógł przechodzić, ale gdyby ten ślepiec nie mieszkał w Jerychu lub gdyby w tym szczególnym momencie nie kontynuował swojego zamiłowania do żebractwa właśnie tą szczególną drogą, którą maszerował Zbawiciel, nigdy by słyszałem, że Jezus przechodził obok, w konsekwencji nigdy nie zawołałby do niego i nigdy nie uzyskał koniecznego uzdrowienia. Opatrzność prowadzi grzeszników do słuchania Słowa i skłania kaznodzieję do wybierania tematów odpowiadających ich umysłom. Opatrzność przygotowuje ich, tak jak pług przygotowuje glebę, a łaska kieruje umysł sługi, by działał jak ręka, która rzuca rozsianą pszenicę na pole. Jestem wdzięczny wielu z was, że jesteście tu dziś rano, bo wiem, że „Jezus przechodzi”; i chociaż może się okazać, że jeszcze nie macie światła niebieskiego, to jest to okoliczność, za którą powinniście dziękować Bogu, że wielu tutaj przejrzało od Pana Jezusa. To może być szczególna opatrzność, która skłoniła was do przybycia tutaj – modlę się, aby okazał się białym koniem, na którym Chrystus jedzie, zwyciężając i zwyciężając, aby mógł teraz odnieść zwycięstwo w waszych duszach. Pozwólcie jednak, że przypomnę, że taka okoliczność wiąże się z odpowiedzialnością.