Vanmorgen slaan we onze Bijbel open bij hoofdstuk 27 van Matteüs. We komen bij een gedeelte uit vers 27 tot en met 44, een gedeelte dat we deze en volgende week zullen behandelen terwijl we de kruisiging van de Heer Jezus Christus onderzoeken. Vele jaren geleden schreef Frederic Farrar 'Het Leven van Christus'. En in zijn werk 'Het Leven van Christus' heeft hij een gedeelte dat ik graag aan u wil voorlezen als achtergrond voor ons begrip van de passage die voor ons ligt.
"Een dood door kruisiging lijkt alles te omvatten wat pijn en dood kunnen hebben van het afschuwelijke en afgrijselijke. Duizeligheid, kramp, dorst, honger, slapeloosheid, traumatische koorts, tetanus, schaamte, openbare schaamte, langdurige kwelling, afschuw van de verwachting, versterving van onverzorgde wonden, allemaal verergerd tot het punt waarop ze überhaupt nog te verdragen zijn, maar allemaal net niet tot het punt waarop de lijder de verlichting van bewusteloosheid zou krijgen. De onnatuurlijke houding maakte elke beweging pijnlijk. De gescheurde aderen en gekneusde pezen klopten van onophoudelijke angst. De door blootstelling ontstoken wonden raakten geleidelijk aan door gangreen aangetast. De slagaders, vooral in het hoofd en de maag, zwollen op en werden benauwd door overmatig bloed, en terwijl elke vorm van ellende geleidelijk toenam, kwam daar nog de ondraaglijke pijn van een brandende en razende dorst bij. En al deze fysieke complicaties veroorzaakten een innerlijke opwinding en angst die het vooruitzicht op de dood zelf, van De dood, de onbekende vijand bij wiens nadering de mens gewoonlijk het meest huivert, heeft het aanzien van een heerlijke en voortreffelijke bevrijding.”
Eén ding is duidelijk uit wat Ferrar zei en wat we weten over kruisiging, en dat is dit: dat bij het kruisigen van iemand niemand geïnteresseerd was in een snelle en pijnloze dood. Niemand was geïnteresseerd in het behoud van enige menselijke waardigheid. Integendeel. Kruisigers streefden naar een pijnlijke marteling van volledige vernedering die elke andere doodsoorzaak die de mens ooit heeft bedacht, overtreft. En dat was de marteling die onze Heer Jezus Christus voor ons – voor ons – heeft ondergaan.
De kruisiging van Christus, dat weten we, is het hoogtepunt van de verlossingsgeschiedenis. Dat weten we. Het is het centrale punt van Gods doel met de verlossing. Alles culmineert in het kruis, waar de Heer de zonden van de wereld draagt en daardoor verlossing schenkt aan allen die geloven. En in zekere zin is het kruis dan het hoogtepunt van Gods plan, en het demonstreert de genade, barmhartigheid, goedheid, vriendelijkheid en liefde van God zoals geen enkele andere gebeurtenis in de geschiedenis dat ooit kan. De allergrootste manifestatie van Gods liefde en genade zien we aan het kruis. Zo zouden we een tekst over het kruis kunnen lezen en ons volledig kunnen richten op Gods zelfopenbaring van liefde en genade aan het kruis. Het lijkt mij dat dat grotendeels de bedoeling is van het evangelie van Johannes. Zoals Johannes over het kruis schrijft, is dat altijd vanuit Gods perspectief. Hij laat zien dat het een vervulling van profetieën is, dat Gods plan op schema ligt en Gods plan op schema ligt. En als we naar het evangelie van Johannes kijken en het verslag van de kruisiging lezen, staan we versteld van het wonder van Gods glorie, genade en liefde in de dood van Jezus Christus.
Maar dat is niet Matteüs' bedoeling. Matteüs benadert het kruis vanuit een heel ander perspectief. Matteüs beschrijft de kruisiging niet vanuit het perspectief van de goedheid van God, maar vanuit het perspectief van de slechtheid van de mens. En Matteüs richt zich op hoe slecht mensen zijn en hoezeer de dood van Jezus Christus de slechtheid van het menselijk hart aantoont. En ik zou zeggen dat, aangezien de dood van Jezus Christus enerzijds de allergrootste openbaring is van Gods liefde en genade, het anderzijds de allergrootste en opperste openbaring is van de verontreiniging en slechtheid van het menselijk hart. Je hebt dus twee feitelijk tegengestelde waarheden die monumentaal onthuld worden in deze ene gebeurtenis. En zo is het dat Petrus in Handelingen hoofdstuk 2, wanneer hij preekt met Pinksteren, zegt dat God dit heeft verordend, maar dat jullie het door slechte handen tot stand hebben gebracht.
En als we dan naar het evangelie van Matteüs kijken, zullen we de kruisiging niet zozeer zien vanuit Gods genade en liefde, maar vanuit de kant van de verontreiniging en slechtheid van de mens. Het is een ongeëvenaarde slechtheid. En als er ooit een plaats is waar de profetie en de uitspraak van Jeremia 17:9 te zien zijn, waar hij zei: "Het hart van de mens is bedrieglijk boven alles en verderfelijk", dan is het wel hier. Dat is het allergrootste bewijs voor de waarheid van die uitspraak.
Het is niet zo dat er vóór die tijd geen goddeloosheid in het leven van Christus is verschenen, want dat is wel het geval. Goddeloosheid probeerde Hem bij Zijn geboorte te doden. Ze probeerde Zijn leer in diskrediet te brengen. Ze probeerde Zijn wonderen te stoppen. Uiteindelijk verzekerde de goddeloosheid Zijn veroordeling tot de dood door elke norm van rechtvaardigheid in de Joodse en heidense wereld te schenden. Goddeloosheid heeft Hem al verraden.
Preek: Ik wil dat jullie als kinderen in de wereld van vandaag staan en het licht vasthouden
Inleiding Filippenzen is Paulus' laatste brief aan de kerk. Hij schrijft hem vanuit zijn gevangenschap in Rome. In Filippenzen 2:6-11 luisterden we naar Paulus toen hij een lied zong. We noemen die passage zelfs de "Filippenzenhymne". Paulus spoort de Filippenzen aan om voor elkaar te zorgen, om elkaar voor elkaar te plaatsen. Hij stopt en denkt bij zichzelf: "Ik heb hier een illustratie van nodig", en hij zegt: "Denk aan Jezus Christus." En dan zingt hij. Hij zegt: "Jezus Christus, die de gestalte van God had, de essentie van God zelf, vond het niet nodig om aan die gelijkheid vast te houden. Hij ontledigde zichzelf, nam de gestalte, de essentie van een dienaar aan en werd gehoorzaam tot de dood, de dood aan het kruis." In het gedicht is het een soort afdaling, terwijl je afdaalt naar de verschrikking van het kruis. In Jezus Christus nam God zelf, de Zoon, de dienstbaarheid op zich, ontledigde Zichzelf en kwam naar het kruis. Daarom heeft God de Vader Jezus hoog verheven. Jezus is de naam boven alle naam, opdat in de naam van Jezus elke knie zich zou buigen, in de hemel en op de aarde en onder de aarde, en elke tong zou belijden dat Jezus Christus Heer is, tot eer van God, de Vader. Deze hymne vertelt over de liefde van God, gezien als een gebeurtenis die plaatsvindt. In het Nieuwe Testament is liefde geen idee, geen theorie, liefde is bij uitstek een gebeurtenis. Het is wat er gebeurde aan het kruis. Het was toen Jezus zich met ons identificeerde en de macht van onze zonden ontwapende, de macht van de dood zelf ontwapende door die op zich te nemen, en de macht van de duivel ontwapende. En dat is een gebeurtenis die plaatsvond aan het kruis, en dat is wat Paulus ons bevestigt in die geweldige hymne. Wat is het volgende? Wat volgt daarop? Dit zijn de woorden die volgen. (Lees Filippenzen 2:12-13) Laat me je wijzen op een paar interessante woorden in die zin. Hij begint met te zeggen: 'Zoals je me altijd in mijn aanwezigheid hebt gehoorzaamd, gehoorzaam me nu in mijn afwezigheid.' Hij is afwezig van hen, nu zit hij in een Romeinse gevangenis. Laat me je iets vertellen over het woord 'gehoorzamen'. Het woord 'gehoorzamen' klinkt routineus en slaafs als we het Engelse woord 'obey' horen. Het woord dat hier daadwerkelijk wordt gebruikt en dat de RSV heeft vertaald met 'gehoorzamen', is in het Grieks letterlijk het woord 'luisteren'. Luisteren. En dat vind ik beter, omdat het je vrijheid behoudt. En er staat: 'Zoals je altijd naar me hebt geluisterd toen ik bij je was, zelfs als ik afwezig ben, luister je naar me.' Het is interessant dat het woord dat in het Hebreeuws met 'gehoorzamen' is vertaald, identiek is, het is ook het woord voor 'luisteren'. Het is het geweldige Hebreeuwse woord shema. In Deuteronomium 5 hebben we een zin die de heilige dienst in de synagoge begint. 'Hoor, Israël, er is één God die je zult aanbidden, één God en geen ander. goden voor u." De opening van de Tien Geboden, met shema. Ouders, toen Paulus tegen onze zonen en dochters zei: "Kinderen, gehoorzaam uw ouders", gebruikte hij eigenlijk hetzelfde woord. "Kinderen, luister naar uw ouders." Dat vind ik beter. Het impliceert dat er ook een mogelijkheid tot onderhandeling is. "Luister naar je ouders, hoor hen." En, ouders, dat is het betere woord om te gebruiken. Zeg niet: "Gehoorzaam mij." Zeg: "Luister naar mij." Dat is beter, omdat het de vrijheid impliceert van de persoon die naar u luistert. Het impliceert hun eigen integriteit. Het impliceert ook dat er een dialoog gaande is en dat er een relatie is. Handel naar uw geloof Paulus vervolgt met een zeer bekende zin: "Bewerk uw eigen redding met vrees en beven, want God werkt in u, zowel het willen als het doen van zijn goede besluit." Ik heb nog één ding om met u op te merken en dat is de volgorde van taal. U weet dat talen verschillend zijn, alle talen in de wereld. De verschillen hebben een grote invloed op hoe je de zin begrijpt. Laat me je een voorbeeld geven. In het Duits staat het werkwoord in een zin aan het einde in plaats van aan het begin. Dat heeft een diepgaand effect op de Duitse taal. Het maakt de Duitse taal een zeer precieze taal. Geen wonder dat het de taal van wetenschappers is, want het is precies vanwege die ene taalkundige eigenaardigheid dat het werkwoord aan het einde van de zin staat. Ik zal je een voorbeeld geven. Stel dat je je zoon of dochter, of je moeder, of je man of vrouw naar de winkel stuurt om iets te halen; een Duitse zin zou er dan zo uitzien: "Naar de winkel, brood, melk, geen impulsartikelen, gaan!" Zie je, het werkwoord staat aan het einde. Je schrijft deze lijst zorgvuldig op, vooral het deel "geen impulsartikelen". Eindelijk hoor je het sleutelwerkwoord, "gaan". Zie je, zo denkt de wetenschap. Eerst verzamel je alle gegevens en dan uiteindelijk het werkwoord. "Gaan!" Nu, Engels is anders. De werkwoorden in het Engels komen over het algemeen eerst. En dat heeft voordelen. Het maakt onze taal een actiegerichte taal. Er zijn echter ook nadelen. Bijvoorbeeld, je zegt: "Schatje, ga even naar de winkel, wil je?" En dan ben ik alweer de deur uit. Zie je? Want ik heb het actiewerkwoord al gehoord.
