ਉਪਦੇਸ਼: ਸਦੀਵਤਾ ਇੱਕ ਸਾਹ ਦੂਰ ਹੈ: ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਬਿਤਾਓਗੇ?

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਲੈਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਓਗੇ? ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਇੱਥੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਲਵੇਗਾ। ਇਹ ਅਟੱਲ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਦੋਂ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਖਤਮ ਹੋਵੇਗੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਬਲੌਗ ਪੋਸਟ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਨਿਰਾਸ਼ਾਜਨਕ ਤਰੀਕਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੋਸਟ ਹੈ ਜੋ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ!

ਸਦੀਵਤਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਸਾਹ ਦੂਰ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਮੇਰਾ ਸਵਾਲ ਹੈ: ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਬਿਤਾਓਗੇ? ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਇਹ ਜੀਵਨ ਉਹੀ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚੰਗੇ ਘਰ, ਵਧੀਆ ਕਾਰਾਂ, ਨਵੀਨਤਮ ਫੈਸ਼ਨ... ਪਰ ਕੀ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮਾਇਨੇ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ? ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਉਹ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਜੋਨਸੀਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣਾ ਬਹੁਤਿਆਂ ਦਾ ਮਨਪਸੰਦ ਮਨੋਰੰਜਨ ਹੈ। ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖਣਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ? ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਹੋਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਛਾ ਸਾਨੂੰ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਖਜ਼ਾਨਿਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਉੱਪਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਕੋਈ ਵੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਜਾਣਨਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰਾ ਸਭ ਕੁਝ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨੇੜੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮੇਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦੇਵੇਗਾ।

ਮੈਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਣਾ ਪਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜੋ ਕੁਝ ਹੈ ਉਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ, ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਖੋਹ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਸਭ ਕੁਝ ਉਸਦਾ ਹੈ .... ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਸਮੇਤ।

ਅੱਯੂਬ ਦੀ ਕਹਾਣੀ

ਅੱਯੂਬ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਅੱਯੂਬ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਪਰਖ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ। ਅੱਯੂਬ ਕੋਲ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ: ਪਰਿਵਾਰ, ਦੋਸਤ, ਸਿਹਤ ਅਤੇ ਦੌਲਤ .... ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਜੋ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਖੋਹ ਲਿਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਾਰੇ ਪਛਤਾਵਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ:

"...ਨੰਗਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੱਖ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਨੰਗਾ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂਗਾ। ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਲੈ ਲਿਆ; ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਵੇ।" (ਅੱਯੂਬ 1:21)

ਤੁਸੀਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੇ ਹੋ... ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਆਪਣੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਚੇਲੇ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਸਹਿਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਕਿਉਂ ਦੇਵੇਗਾ? ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 2 ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਸੀ:

1. ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਸਥਿਤੀ ਕਿਵੇਂ ਨਿਕਲੇਗੀ

ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਅੱਯੂਬ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਗੁਆਏਗਾ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੰਘਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇਵੇ, ਅੱਯੂਬ ਆਪਣੀ ਨਿਹਚਾ ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਿੜ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਹ ਉਸ ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਜੋ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਯੂਬ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਅੱਯੂਬ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ:

"ਜਦੋਂ ਅੱਯੂਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਕਿਸਮਤ ਬਹਾਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਦੁੱਗਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਉਸਦੇ ਘਰ ਆਏ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਖਾਣਾ ਖਾਧਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਯਹੋਵਾਹ ਦੁਆਰਾ ਉਸ ਉੱਤੇ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਲਈ ਦਿਲਾਸਾ ਅਤੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਹਰੇਕ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੀ ਅੰਗੂਠੀ ਦਿੱਤੀ। ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਅੱਯੂਬ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਆਖਰੀ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਚੌਦਾਂ ਹਜ਼ਾਰ ਭੇਡਾਂ, ਛੇ ਹਜ਼ਾਰ ਊਠ, ਬਲਦਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਜੋੜਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਗਧੇ ਸਨ। ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸੱਤ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਧੀਆਂ ਵੀ ਸਨ।" (ਅੱਯੂਬ 42:10-13)

2. ਅੱਯੂਬ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਾਂ, ਅੱਯੂਬ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣਾ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮਿਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਹ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਲਈ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

"ਤਕੜੇ ਅਤੇ ਦਲੇਰ ਬਣੋ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਨਾ ਡਰੋ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਡਰੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਯਹੋਵਾਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਛੱਡੇਗਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਿਆਗੇਗਾ।" (ਬਿਵਸਥਾ ਸਾਰ 31:6)

ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕੀ ਹੈ

ਮੈਂ ਅੱਯੂਬ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਕਈ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ, ਇਸ ਤੱਥ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਹੈ, ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸਦੀਵੀ ਜੀਵਨ ਬਿਤਾਏ। ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਹਾਂ (ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਸਮਾਂ-ਸੀਮਾ 'ਤੇ) ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਜੋ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਮਾ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਪਰ…. ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਹੈ।

ਅਸੀਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨਾ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸਦੇ ਲਈ ਜੀਣਾ ਚੁਣ ਸਕਦੇ ਹਾਂ; ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਚੰਗਿਆਈ, ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਨਾਲ ਫਿਰਦੌਸ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਏ ਪਰਲੋਕ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨਾ ਚੁਣ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਵਿਕਲਪ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇਹ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕੀ ਹੈ।

ਕੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਜੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਨ? ਕੀ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ, ਵਧੇਰੇ ਵੱਕਾਰੀ ਸਥਿਤੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ? ਕੀ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਆਕਰਸ਼ਕ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ? ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭੌਤਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲਿਜਾਈਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੰਨੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਿਉਂ ਹਨ?

ਪਹਾੜੀ ਉਪਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ, ਯਿਸੂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ:

"ਆਪਣੇ ਲਈ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਜਿੱਥੇ ਕੀੜਾ ਅਤੇ ਕੀੜਾ ਤਬਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਚੋਰ ਸੰਨ੍ਹ ਲਗਾ ਕੇ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰੋ, ਜਿੱਥੇ ਕੀੜਾ ਅਤੇ ਕੀੜਾ ਤਬਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਚੋਰ ਸੰਨ੍ਹ ਲਗਾ ਕੇ ਚੋਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਿੱਥੇ ਤੁਹਾਡਾ ਧਨ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਵੀ ਹੋਵੇਗਾ।" (ਮੱਤੀ 6:19-21)