Samantekt: Eitt af „leyndarmálum“ þess að lifa í Kristi er ekki ranglega að fullyrða um heilagleika, heldur að vita að við getum tekist á við alla synd okkar með því að játa hana og heyra að okkur er fyrirgefið. Að lifa í fyrirgefningu...í Kristi
Lúkas 7:36-8:3
† Í JESÚS NAFNI †
Þér er gefin gjöf miskunnar, kærleika og friðar, sem er frá Guði föður vorum og Drottni vorum Jesú Kristi. Með þeirri gjöf er frelsi til að lifa sannarlega!
* Hinn myljandi þungi syndar ... og bilunar
Þar sem hann situr og hlustar byrja orðin sem hann heyrir að lemja hann beint í magann. Líkaminn hans byrjar að spennast og svitna aðeins, þar sem sektarkennd og skömm reyna að yfirbuga hann og valda skelfingu í framtíðinni. Orðin, sögð mjúk og blíð, eru kraftmeiri en hann getur tekist á við, þegar þau takast á við hann, eins og þau sjái inn í hans eigin sál.
Spurning er varpað fram: „Hver þeirra mun elska hann meira?
Simon, frekar að heyra spurninguna sem hrjáir hann, finnur meinta glufu, eitthvað sem gerir honum kleift að fela sig aðeins lengur, ekki gera sér grein fyrir hverju hann mun missa af. Svar hans reynir að grafa sektina og grafa skömmina. „Sá, býst ég við, sem hann felldi niður stærri skuldina fyrir.
Þrýstingurinn er enn til staðar og ef til vill, þegar hann heyrir Jesú fyrirgefa syndir konunnar, fer hann að velta meira fyrir sér synd sinni, sérstaklega þeim syndum sem eru faldar, grafnar, þegar hann reynir að skilja sig frá þeim. Sú tegund af syndum sem þú ert jafn hræddur við að fólk viti að þú hafir framið, eins og þú ert að takast á við eilífar afleiðingar þeirra. Í sporum Símonar, velti hann fyrir sér hvort einhver myndi þora að spyrja hvernig svona kona gæti gengið frjálslega inn í hús Símonar? Eða myndi einhver spyrja hvernig hann væri svona meðvitaður um hvers konar konu hún væri?
Þegar Símon reyndi að gera lítið úr syndum sínum, myndi hann sakna gleðinnar sem konan myndi vita, hann myndi sakna blessunar friðarins og svo miklu meira. Með hliðsjón af því, og þetta mun hljóma undarlega, óska ég eftir því að þú líkir frekar eftir konunni af vafasömu eðli en þeirri sem sagðist vera trúaður maður.
* 10% blekkingin
Þegar ég horfi á svar Simons, það er eitthvað í því sem skortir hjarta. Upphæðirnar eru í raun báðar verulegar – 50 denararnir eru um 10 vikna laun miðlungstekjufjölskyldu, hinar 500 um 2 ára laun. Símon svarar rétt og Jesús mun sýna honum að hann hafi rétt fyrir sér með því að sýna Símon svar hans í samanburði.
Simon telur synd sína ekki jafn mikilvæga og hennar, eða að minnsta kosti syndirnar og skuldirnar sem hann mun viðurkenna opinberlega líka. Hann vildi fúslega viðurkenna að vera einum tíunda eins mikilli syndara og hún, því það er ekki svo slæmt.
Svona er vandamál syndarinnar, því meira sem við lifum í henni, því betur skiljum við ekki alvarleg áhrif sem hún hefur á líf okkar. Því meira sem við gefum í syndugum lífsstíl, því meira truflar það okkur ekki á meðan önnur synd truflar okkur meira.
Veruleiki okkar verður endurskilgreindur þar sem synd verður normið, ekki það sem við þráum að flýja frá, vera vernduð fyrir, og fyrir Símon var það raunin. Hann gat ekki séð hversu mikill kærleikur Guðs var til hans, vegna þess að hann einbeitti sér að djúpum syndar einhvers annars. Það er auðvelt fyrir okkur að vilja bera syndir okkar saman við aðra eins og við séum einhvern veginn betri. Við höldum að synd okkar sé bara að leika sér samanborið við nauðgarana, morðingjana, hórkarlana og stjórnmálamennina.
En synd snýst ekki um samkeppni, að sjá hver getur verið helgastur. Þetta snýst um samband - og að Jesús einbeitir sér að því, þegar hann segir, hver muni elska mest. Það er það sem Simon lítur framhjá - þá staðreynd að hann er í skuldum - jafnvel þótt hann muni ekki viðurkenna hversu skuldirnar eru. Jafnvel þótt syndarstig hans sé 10% af synd konunnar, þá er hann samt syndari.
Hann er enn í þörf fyrir frelsara ... mann sem mun frelsa hann frá allri synd sinni.
Og á meðan hann reiknar út prósentur og heildarþyngd þess sem er að kremja hann… finnur hún fyrirgefningu…
* 100% lausnin
Í bréfi til vinar síns og nemanda, Phillip Melancthon, skrifaði Luther eitt sinn að ef þú ætlar að syndga, syndgaðu djarflega. Margir hafa tekið þessa tilvitnun úr samhengi og notað hana sem afsökun fyrir því að gera það sem þeim þóknast. En tilvitnun Lúthers var gerð í samhengi við lífið. Að við ættum að takast á við syndir okkar beint, frekar en að setja á oddinn og hunsa þær. Hér er tilvitnunin í heild sinni:
Ef þú ert boðberi náðar, þá prédikaðu sanna en ekki skáldaða náð; ef náð er sönn, verður þú að bera sanna synd en ekki ímyndaða synd. Guð bjargar ekki fólki sem er aðeins ímyndaða syndara. Vertu syndari og syndgaðu djarflega, en trúðu og gleðstu Kristi enn djarfari, því að hann er sigursæll yfir syndinni, dauðanum og heiminum.
Þegar konan kraup og tár hennar streymdu yfir fætur Jesú, var hún að takast á við sanna synd. Í gyðingalögum myndi snerting einhvers svo siðlauss gera þann sem snertir verða óhreinn, en samt leyfði Jesús henni að snerta sig, og jafnvel fleiri myndu veita henni náð, sanna náð sem myndi fjarlægja synd hennar frá henni og senda hana burt.
