Samantekt Jesús hefur alltaf krafist alls þess að fylgja honum. Hann gerði aldrei undantekningu. Ef hann gerði það einhvern tímann hefði það verið sá tími sem ríkur ungur maður kom til að fylgja Jesú. Út á við hafði maðurinn allar þær gjafir sem myndu skapa mikinn fylgismann. Innst inni hélt hann þó aftur af sér. Jesús viðurkenndi það. Hann mun ekki samþykkja skuldbindingu að hluta. Hann gerði það ekki þá; hann gerir það ekki núna. Páll postuli setur guðfræðilegan ramma fyrir hvað það þýðir að fylgja Kristi algerlega og þær breytingar sem það gerir á lífi einstaklingsins.
Þessi predikun mun minna áheyrendur á að Guð væntir skilyrðislausrar uppgjafar. En þegar það er búið til gerist myndbreyting sem breytir manneskju í hið raunverulega líf sem hún leitar að.
Inngangur Hefur þú einhvern tíma gert hókýpóker? Það er þessi litli söngur og dans sem segir okkur að setja vinstri handlegg eða hægri fót eða einhvern annan líkamshluta af líkamanum inn í hringinn, hrista hann og „snúa þér svo um“. Þetta er virk og stundum þreytandi lítil æfing sem endar með skipuninni „Settu allt sjálft í ...“
Þegar ég hugsa um þetta lag og dans, þá rifjast upp önnur leiðbeining. Þessi er frá Páli postula, hann skrifar: „Þess vegna, bræður, fyrir miskunn Guðs, hvet ég yður til að bera fram líkama yðar sem lifandi fórn, heilaga og Guði þóknanleg. þetta er andleg tilbeiðsla yðar“ (Rómv. 12:1). „Að kynna líkama yðar“ er leið Páls til að segja: „Setjið allan sjálfan þig inn. Söng- og dansrútínan sem við köllum tilbeiðslu felur í sér að bjóða Guði alla persónu okkar. Það er erfiðara en dansrútínan.
Flest okkar skilja hugmyndina um að gefa peninga í kirkju. Það eru diskar og umslög og við setjum peningana okkar eða ávísunina í umslag og sleppum því í diskinn. Það táknar viðurkenningu á blessunum Guðs í lífi okkar; það táknar skuldbindingu okkar við þjónustu safnaðarins; það er hluti af tilbeiðslu okkar; það er leið þar sem við opnum glugga himinsins svo Guð geti blessað okkur enn frekar; hún er fyrir marga mótefni við efnishyggju. Þó að nokkrir gætu notað einhverja hvatningu, skiljum við flest hvað það þýðir að færa kirkjunni fórn. En við þurfum öll án undantekninga á aðstoð að halda með hugmyndina um að bjóða okkur Guði, til að setja allt sjálfið okkar inn í.
Við getum ekki sett okkur í umslag. Við getum ekki klifrað upp á diskinn þegar vörðurinn kemur og segir; „Fórn mín til Guðs í dag er ég sjálfur.
Flestir koma ekki í guðsþjónustu sem er undirbúinn til að gefa Guði allt sjálf í hendur. Við komum með syndir sem þarf að játa og hreinsa áður en við förum. Við komum með spurningar sem þarfnast svara og vandamála sem þarfnast lausna. Við komum með byrðar sem þarf að aflétta og kvíða sem þarf að eyða – og gremju og þunglyndi og leiðindum og áhyggjum, alls kyns truflunum. Má ég segja að fyrir flest okkar væri auðveldara að taka fram ávísanaheftið okkar og tvöfalda fórnina okkar og setja á diskinn en að gefa okkur Guði.
En þori ég að segja að við höfum ekki tilbeðið fyrr en við höfum gefið okkur Guði. Tilbeiðsla er heildarskuldbinding alls manneskjunnar fyrir allt lífið. Ekkert minna er ekki ósvikin tilbeiðslu.
Raunveruleg tilbeiðsla er ekki aðeins að fara með vandaðar bænir til Guðs. Það er heldur ekki hvetjandi helgisiði eða glæsilega helgisiði. Það er heldur ekki að gefa stór framlög. Það er heldur ekki verið að syngja tignarlega lofsöngva eða hlusta á prédikun. Raunveruleg tilbeiðsla á sér stað þegar við játum synd, snúum okkur frá þeirri synd og gefum okkur síðan fullkomlega og af heilum hug til Guðs.
Myndi maður ekki þora að gefa sig af heilum hug þegar þeir mættu nærveru Guðs? Myndi maður ekki falla að fótum hans og gefa honum allt sitt, ef þeir væru gripnir í dýrð hans og heilagleika? Myndi maður ekki setja allt sitt inn, ef þeir fyndu ást og krafti Guðs almáttugs?
I. Við gefum okkur Guði vegna miskunnar hans (v. 1) Páll setur fram miskunn Guðs sem sterkustu rök sín fyrir því að gefa okkur Guði. „Ég hvet þig,“ sagði Páll, „með miskunn Guðs . . . að bera fram líkama yðar“ (Rómv. 12:1). Þegar við viðurkennum hvað Guð hefur gert fyrir okkur í gegnum son sinn Jesú Krist, er eina svarið að gefa okkur algjörlega til hans. Jesús er náðargjafinn. Dauðhækkarinn. Sá sem bjargar okkur.
Við erum syndarar. Sú synd hefur dauða afleiðingar. En meðan við vorum enn syndarar dó Kristur fyrir okkur. Hann tók sæti okkar og tók á sig afleiðingar og refsingu syndar okkar svo að nú er engin fordæming fyrir okkur. Við erum frelsuð frá eldi helvítis til eilífrar nærveru Guðs. Það er athöfn náðar og miskunnar. Það er hin fullkomna gjöf. Gleymdu því aldrei.
Það ætti að vera næg hvatning fyrir okkur til að gefa allt líf okkar til Guðs. Ef hugleiðing um miskunn Guðs hreyfir okkur ekki, erum við þá í vandræðum? Hvar værum við án kærleika Guðs og fyrirgefningar? Hvar værum við án nærveru Guðs í lífi okkar?
