Περίληψη Ο Ιησούς πάντα απαιτούσε να τον ακολουθήσουμε. Δεν έκανε ποτέ εξαίρεση. Αν το έκανε ποτέ, θα ήταν η στιγμή που ένας πλούσιος νεαρός ήρθε να ακολουθήσει τον Ιησού. Εξωτερικά ο άντρας είχε όλα τα στοιχεία που θα έκαναν για έναν υπέροχο οπαδό. Ενδόμυχα, όμως, κρατιόταν. Ο Ιησούς το αναγνώρισε αυτό. Δεν θα δεχτεί μερική δέσμευση. Δεν το έκανε τότε. δεν το κάνει τώρα. Ο απόστολος Παύλος παρέχει ένα θεολογικό πλαίσιο για το τι σημαίνει να ακολουθεί κανείς πλήρως τον Χριστό και τις επακόλουθες αλλαγές που επιφέρει στη ζωή ενός ανθρώπου.
Αυτό το κήρυγμα θα υπενθυμίσει στους ακροατές ότι ο Θεός αναμένει άνευ όρων παράδοση. Αλλά μόλις γίνει, λαμβάνει χώρα μια μεταμόρφωση που αλλάζει ένα άτομο στην πραγματική ζωή που αναζητά.
Εισαγωγή Έχετε κάνει ποτέ το χόκεϊ pokey; Είναι αυτό το μικρό τραγούδι και ο χορός που μας λέει να βάλουμε το αριστερό μας χέρι ή το δεξί μας πόδι ή κάποιο άλλο μέρος του σώματός μας στον κύκλο, να το κουνήσουμε και μετά «να γυρίσουμε τον εαυτό μας». Είναι μια ενεργή και μερικές φορές κουραστική μικρή άσκηση που τελειώνει με την εντολή «Βάλτε ολόκληρο τον εαυτό σας…»
Όταν σκέφτομαι αυτό το τραγούδι και το χορό, μου έρχεται στο μυαλό μια άλλη οδηγία. Αυτό είναι από τον απόστολο Παύλο, γράφει: «Γι' αυτό, αδελφοί, με το έλεος του Θεού, σας προτρέπω να παρουσιάσετε τα σώματά σας ως ζωντανή θυσία, άγια και ευάρεστη στον Θεό. αυτή είναι η πνευματική σου λατρεία» (Ρωμ. 12:1). «Για να παρουσιάσετε τα σώματά σας» είναι ο τρόπος του Παύλου να λέει, «Βάλτε όλο σας μέσα». Η ρουτίνα τραγουδιού και χορού που ονομάζουμε λατρεία περιλαμβάνει την προσφορά ολόκληρου του ατόμου μας στον Θεό. Αυτό είναι πιο δύσκολο από τη ρουτίνα του χορού.
Οι περισσότεροι από εμάς καταλαβαίνουμε την ιδέα της προσφοράς χρημάτων στην εκκλησία. Υπάρχουν πιάτα και φάκελοι, και βάζουμε τα χρήματά μας ή την επιταγή μας σε έναν φάκελο και τα ρίχνουμε στο πιάτο. Αντιπροσωπεύει μια αναγνώριση των ευλογιών του Θεού στη ζωή μας. αντιπροσωπεύει τη δέσμευσή μας στη διακονία της εκκλησίας. Είναι μέρος της λατρείας μας. είναι ένας τρόπος με τον οποίο ανοίγουμε τα παράθυρα του ουρανού, ώστε ο Θεός να μας ευλογήσει ακόμη περισσότερο. αντιπροσωπεύει για πολλούς ένα αντίδοτο στον υλισμό. Ενώ λίγοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποια ενθάρρυνση, οι περισσότεροι από εμάς καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να κάνουμε μια προσφορά στην εκκλησία. Αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια με την ιδέα να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό, για να βάλουμε ολόκληρο τον εαυτό μας μέσα.
Δεν μπορούμε να μπούμε σε ένα φάκελο. Δεν μπορούμε να σκαρφαλώσουμε στο πιάτο όταν έρχεται ο κλητήρας και λέει: «Η προσφορά μου στον Θεό σήμερα είναι ο εαυτός μου».
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έρχονται σε μια τελετή λατρείας προετοιμασμένοι να παραδώσουμε ολόκληρο τον εαυτό μας στον Θεό. Φέραμε αμαρτίες που πρέπει να εξομολογηθούν και να καθαριστούν πριν φύγουμε. Φέραμε ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις και προβλήματα που χρειάζονται λύσεις. Φέραμε βάρη που πρέπει να αρθούν και αγωνίες που πρέπει να διαλυθούν—και απογοητεύσεις και κατάθλιψη και πλήξη και ενασχολήσεις, κάθε είδους περισπασμούς. Επιτρέψτε μου να πω ότι για τους περισσότερους από εμάς θα ήταν ευκολότερο να βγάλουμε το βιβλιάριο επιταγών μας και να διπλασιάσουμε την προσφορά μας και να το βάλουμε στο πιάτο παρά να παραδοθούμε στον Θεό.
Αλλά τολμώ να πω ότι δεν έχουμε προσκυνήσει μέχρι να παραδοθούμε στον Θεό. Η λατρεία είναι η συνολική δέσμευση του συνολικού ατόμου για τη συνολική ζωή. Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι γνήσια λατρεία.
Η πραγματική λατρεία δεν είναι απλώς η προσφορά περίτεχνων προσευχών στον Θεό. Ούτε είναι εμπνευσμένη λειτουργία ή υπέροχη τελετουργία. Ούτε κάνει μεγάλες δωρεές. Ούτε τραγουδά μεγαλοπρεπή επαινετικά τραγούδια ή ακούγοντας κήρυγμα. Η αληθινή λατρεία συμβαίνει όταν ομολογούμε την αμαρτία, απομακρυνόμαστε από αυτήν την αμαρτία και μετά προσφέρουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά και ολόψυχα στον Θεό.
Δεν θα τολμούσε κανείς να δώσει ολόψυχα τον εαυτό του όταν συναντούσε την παρουσία του Θεού; Δεν θα έπεφτε κανείς στα πόδια του δίνοντάς του τα πάντα, αν ήταν παγιδευμένοι στη μεγαλοπρέπεια και την αγιότητά του; Δεν θα έβαζε κανείς ολόκληρο τον εαυτό του, αν ένιωθε την αγάπη και τη δύναμη του Παντοδύναμου Θεού;
I. Προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό λόγω του ελέους Του (εδ. 1) Ο Παύλος παρουσιάζει τα ελέη του Θεού ως το ισχυρότερο επιχείρημά του για να παραδοθούμε στον Θεό. «Σας προτρέπω», είπε ο Παύλος, «με το έλεος του Θεού . . . για να παρουσιάσετε τα σώματά σας» (Ρωμ. 12:1). Όταν αναγνωρίζουμε τι έχει κάνει ο Θεός για εμάς μέσω του γιου του Ιησού Χριστού, η μόνη απάντηση είναι να παραδοθούμε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Ο Ιησούς είναι ο χαριστής. Ο νεκρός σηκωτής. Αυτός που μας σώζει.
Είμαστε αμαρτωλοί. Αυτή η αμαρτία έχει θανατηφόρες συνέπειες. Αλλά ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί ο Χριστός πέθανε για μας. Πήρε τη θέση μας παίρνοντας πάνω του τις συνέπειες και την τιμωρία της αμαρτίας μας ώστε τώρα να μην υπάρχει καταδίκη για εμάς. Σωζόμαστε από τις φωτιές της κόλασης στην αιώνια παρουσία του Θεού. Αυτή είναι μια πράξη χάρης και ελέους. Είναι το απόλυτο δώρο. Μην το ξεχνάς ποτέ.
Αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό κίνητρο για να δώσουμε όλη μας τη ζωή στον Θεό. Εάν ο προβληματισμός για τα ελέη του Θεού δεν μας συγκινεί, τότε έχουμε πρόβλημα; Πού θα ήμασταν χωρίς την αγάπη και τη συγχώρεση του Θεού; Πού θα ήμασταν χωρίς την παρουσία του Θεού στη ζωή μας;
