خطبه: وقتی خسته می‌شویم
مرد اعلام می‌کند، ای خدا، من خسته‌ام؛ ای خدا، من خسته‌ام و از پا افتاده‌ام. (امثال ۳۰:۱) وقتی می‌شنوید کسی می‌گوید خسته است، یا وقتی کسی به شما می‌گوید: «وای، خیلی خسته به نظر می‌رسی»، وقت آن است که از خدا بپرسید: «خداوندا، چه نوع خستگی را تجربه می‌کنم؟» تشخیص درست نوع خاص خستگی‌مان، ما را با لطف و مهربانی، به طور واقعی‌تر و سریع‌تر در مسیر بهبودی قرار می‌دهد. آیا اخیراً بی‌وقفه کار کرده‌اید؟ رایج‌ترین نوع خستگی چیزی در مورد آنچه در کودکی تجربه کرده‌ایم یا در مورد شرایط معنوی روحمان نمی‌گوید. ما خسته می‌شویم چون انسان هستیم. بدن ما محدودیت‌هایی دارد. عیسی از سفرش خسته بود، بنابراین کنار چاهی نشست تا استراحت کند. (یوحنا ۴:۶) این فقط به این معنی است که او بیشتر روز را سر پا بوده و درد آن را احساس کرده است. اگر فقط یک استراحت فیزیکی داشته باشید، این نوع خستگی چاره‌ای پیدا می‌کند. شما به یک روز مرخصی نیاز دارید و این به عنوان یک ریتم منظم در زندگی هفتگی شما است. روزی که خدا برای استراحت در نظر گرفته، دوست شماست. شما به یک بعد از ظهر نیاز دارید تا کنار چاه بنشینید و به عضلات و استخوان‌های پاهایتان استراحت دهید. آیا اخیراً زودرنج هستید، تصمیمات عجولانه می‌گیرید یا ناامید می‌شوید؟ هنگامی که از استراحت فیزیکی به عنوان بخشی منظم از زندگی کاری روزانه خود امتناع می‌کنید، مراقب سه وسوسه باشید؛ زودرنجی، فوریت و ناامیدی. عیسو از فعالیت‌های طولانی یک روز عادی خسته شده بود. او که از خستگی زودرنج شده بود، تصمیم گرفت حق طبیعی خود را واگذار کند تا فوراً خستگی خود را تسکین دهد. خستگی جسمی، همه ما را به تصمیم‌گیرندگان ضعیفی تبدیل می‌کند. (پیدایش ۲۵:۲۹-۳۰) الیاس از یک فصل عظیم خدمت پیروزمندانه و شجاعانه خسته شده بود. او که خسته شده بود، شروع کرد به فکر کردن به اینکه خودش تنهاتر از آنچه واقعاً بود و آینده‌ای کمتر از آنچه واقعاً داشت، دارد. او به مطالعه بیشتر کتاب مقدس یا کار سخت‌تر یا مشاوره روحانی نیاز نداشت. بیماری او خستگی جسمی بود. چاره خواب، غذا، خواب بیشتر، غذای بیشتر بود، و سپس او دوباره می‌توانست زمزمه خدا را بشنود. (اول پادشاهان ۱۹:۴-۱۸) وقتی دویست نفر از سربازان داوود دیگر نمی‌توانستند جلوتر بروند، به آنها استراحت فیزیکی داد، در حالی که او و دیگران به راه خود ادامه دادند. سپس داوود بازگشت تا دوباره با مهربانی از آنها استقبال کند، برخلاف دیگران که افراد خسته را شرمنده می‌کردند. در مقابل این صداهای تحقیرآمیز، داوود افراد خسته را برکت داد و به خاطر جایگاه و نقششان در میان قومش به آنها احترام گذاشت. (اول سموئیل ۳۰:۲۱-۲۵) خداوند نیز همین کار را با ما خواهد کرد. آیا اخیراً با اتفاقات غم‌انگیز زیادی روبرو شده‌اید؟ گاهی اوقات شاگردان عیسی به دلیل کارهای عادی روز می‌خوابند (لوقا ۹:۳۲) اما در مواقع دیگر، پیروان عیسی می‌خوابند زیرا غم‌ها آنها را خسته می‌کند. (لوقا ۲۲:۴۵) وقتی خسته هستید، به میزان آسیب‌های عاطفی و غم و اندوهی که اخیراً با آن روبرو شده‌اید توجه کنید. گاهی اوقات یک هفته چهل ساعته به دلیل میزان انرژی عاطفی که درگیر آن است، می‌تواند هشتاد ساعت به نظر برسد. دعای زشت مورد نیاز است. دعاهای زشت، هر چیزی را که ما را نگران، آسیب‌زننده، تهدیدکننده و مشکل‌ساز می‌کند، بیرون می‌ریزد. (ایوب ۱۶:۷؛ مزامیر ۶:۶؛ ۶۹:۳؛ اشعیا ۳۸:۱۴؛ لام ۵:۵) این نوع دعا زیبا به نظر نمی‌رسد یا به نظر نمی‌رسد. دعاهای زشت به روش مهربانانه عیسی برای مقابله با خستگی ناشی از غم و اندوه تبدیل می‌شوند. ما با همراهان خواب‌آلود و رنجور خود، به شاگردی عیسی در دعای زشت پاسخ می‌دهیم. (لوقا ۲۲:۴۶) آیا اخیراً کارهای خوب زیادی بدون قدردانی انجام داده‌اید؟ گاهی اوقات انجام مکرر کارهای خوب به طرز عجیبی ناامیدی و بی‌صبری را به ما دعوت می‌کند تا ما را خسته کند. ناامیدی زمانی به وجود می‌آید که به نظر می‌رسد همه کارهای خوب ما نتیجه نمی‌دهد، یا اوضاع را تغییر نمی‌دهد، یا ما یا دیگران را قادر به رسیدن نمی‌کند. قرار است انجام کارهای خوب ما را به جایی غیر از اینجا برساند و کاری مشهورتر از این انجام دهد. ما شروع به فکر کردن می‌کنیم، "هدف از انجام این همه کار خوب چیست؟" پاداش با کاری که انجام می‌دهیم مطابقت ندارد. ما شروع به شک کردن به آینده‌ای خوب می‌کنیم. ما خودمان را در حال انجام همان کارهای خوب قدیمی، در همان مکان قدیمی، بدون پایان و بدون اطلاع قبلی تصور می‌کنیم. احساس می‌کنیم که باید کار را رها کنیم. کسالت از انجام کارهای خوب شروع می‌شود. (غلاطیان ۶:۹) در مواقع دیگر، از اینکه مجبوریم در متن همان تضادهای قدیمی کار خوب انجام دهیم، ناامید و بی‌صبر می‌شویم. ما می‌خواهیم همه چیز تغییر کند، آسان‌تر شود. ما از سر و کله زدن با همان افراد لجباز؛ همان وظایف تلخ خسته شده‌ایم. صبر به ما استقامت می‌دهد. از دست دادن صبر، از دست دادن توانایی داشتن دیدگاهی بلندمدت، ما را فرسوده می‌کند. (مکاشفه ۲:۳) صبر و امید به ما یادآوری می‌کنند که ما از عیسی برای رسیدن به جایی غیر از جایی که هستیم استفاده نمی‌کنیم. در عوض، جایی که هستیم همان جایی است که او هست. میوه روح او درست در همان جایی که هستیم، نیاز ماست. آیا چیز جدیدی را شروع کرده‌اید؟ گاهی اوقات ما صرفاً به این دلیل فرسوده می‌شویم که به چیزی که از ما خواسته می‌شود عادت نداریم. ما به دویدن یک مایل عادت کرده‌ایم. اکنون از ما خواسته می‌شود که سه مایل بدویم و ریه‌ها و عضلات ما برای جبران به زمان نیاز دارند. ما فروتن شده‌ایم. (ارمیا ۱۲:۵) ما به زمان نیاز داریم. میزان رشدی که نیاز داریم، ما را در معرض یک فصل مداوم فروتنی قرار می‌دهد که ما را به چالش می‌کشد. ما گناه خود را می‌بینیم و محدودیت‌های خود را بیش از آنچه می‌خواهیم احساس می‌کنیم. ما از نیاز خود به رشد خسته می‌شویم؛ از ابراز پشیمانی، از اینکه کسی باشیم که همه چیز را با هم ندارد. |